Anna Kamieńska Wygnanie z raju

W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się wrócisz do ziemie, z którejś wzięty.
Genesis III, 19

Na środku raju zasadził Bóg drzewo wiadomości dobrego i złego i nie pozwolił ludziom zrywać z niego owoców. Jabłka tego drzewa były piękniejsze od innych, rumiane i błyszczące jak małe słońca.

– Nie wolno nam zrywać jabłek z tego drzewa – powiedział Adam do żony. – Jeśli złamiemy ten zakaz, czeka nas śmierć.

Kobieta jednak częściej od Adama podchodziła przyglądać się owocom tego drzewa, bo były piękne, chociaż cały raj pełen był innych pięknych owoców.

Wypatrzył to WĄŻ, który był najchytrzejszy ze zwierząt. Pewnego razu, kiedy kobieta przyglądała się pięknym owocom, wysunął wężową głowę spośród liści i odezwał się do Ewy:

– Dlaczego nie wolno wam jeść owoców z tego drzewa? Przecież są takie piękne.

Kobieta nie wiedziała, czy wolno jej rozmawiać z wężem. Ale odrzekła:

– Z wszystkich innych drzew możemy zrywać i jeść owoce. Tylko owoców z tego drzewa Pan Bóg zabronił nam dotykać, żebyśmy nie pomarli.

– Na pewno nie pomrzecie! – odrzekł wąż. – ON boi się tylko, że jeśli zjecie owoce z tego drzewa, otworzą się wam oczy i staniecie się tak mądrzy jak sam Bóg.

Wąż powiedział to i cofnął się z sykiem. A kobieta została ze swoimi myślami.

– Kto wie, może wąż mówi prawdę. Nic się nie stanie, jeśli zerwę tylko jedno jabłko i skosztuję. Spróbuję tylko, czy jest smaczne.

Zerwała owoc, ugryzła i zaraz zawołała Adama. Wyciągnęła do niego dłoń z nadgryzionym czerwonym jabłkiem, jakby chciała powiedzieć:

– Patrz, skosztowałam i nic mi się nie stało. Ugryź i ty.

I zjedli jabłko z drzewa wiadomości dobrego i złego.

A kiedy zjedli to jabłko, nagle uświadomili sobie, że są nadzy. Zawstydzili się i zerwali liście z drzewa figowego, aby się okryć.

Tymczasem Pan Bóg przechadzał się między drzewami raju, a niósł go lekki powiew południowego wiatru. Zlękli się ludzie. Po raz pierwszy poznali, co to lęk. Ukryli się przed Bogiem między rajskimi drzewami. Tak chowają się za firankę dzieci, myśląc, że ich nie widać. Ale Pan Bóg widzi wszystko. Zawołał Adama po imieniu:

– Adamie, gdzie jesteś?

– Schowałem się przed tobą – odpowiedział Adam – bo usłyszałem, że przechodzisz, a ja jestem nagi, więc przestraszyłem się.

– A któż ci powiedział, że jesteś nagi? Jadłeś owoc z tego drzewa, z którego wam zabroniłem!

– To ona – wykręcał się Adam. – To ona, kobieta, zerwała owoc i dała mi, żebym skosztował. To jej wina.

– Dlaczegoś to zrobiła? – zwrócił się Bóg do kobiety.

– To nie moja wina! To wąż mnie okłamał i skusił do zerwania jabłka.

Wówczas zwrócił się Bóg do węża:

– Za karę, że to uczyniłeś, będziesz przeklęty. Będziesz się czołgać po ziemi przez całe życie i jeść tylko ziemię. A ty – zwrócił się Bóg do kobiety – będziesz odtąd w bólu rodzić dzieci. Ty zaś, Adamie – rzekł Bóg do człowieka – za to, że usłuchałeś żony i zjadłeś owoc z tego drzewa, choć wiedziałeś, że ci tego zabroniłem, będziesz odtąd ciężko pracował na ziemi, aby z niej wydobywać pożywienie. W trudzie będziesz karczował ziemię, wyrywał ciernie i osty. W pocie czoła będziesz jadł chleb z uprawy ziemi, a potem umrzesz i wrócisz do ziemi. Bo z prochu powstałeś i w proch się obrócisz.

Zadrżeli ludzie, jakby nagle poczuli chłód. Ubrał ich Bóg w skóry zwierząt. Wyciągnął swoje potężne ramię i wygnał z raju.

Obejrzeli się jeszcze za siebie.

Ale u bram rajskiego ogrodu stał ogromny Anioł Cherubin z płomiennym mieczem w dłoni. Nie było powrotu.

j0000008HMB5v22_00000_BIB_001Anna Kamieńska, Wygnanie z raju, [w:] tejże, Książka nad książkami, Warszawa 1988, s. 18.