Schemat interaktywny przedstawiający kolejne etapy uboju trzody chlewnej.
Krok pierwszy to oszałamianie. Krok drugi to kłucie i wykrwawianie (zbiórka krwi). Krok trzeci to mycie mechaniczne. Krok czwarty to oparzanie. Krok piąty to odszczecinianie. Krok szósty to opalanie. Krok siódmy to skórowanie (jeśli występuje). Krok ósmy to wytrzewianie (opróżnianie jamy brzusznej i klatki piersiowej). Krok dziewiąty to przepołowienie (podział na półtłuszcze). Krok dziesiąty to toaleta końcowa. Krok jedenasty to badanie weterynaryjne. Krok dwunasty to zbieranie gruczołów. Krok trzynasty to ważenie i klasyfikacja. Krok czternasty to chłodzenie.
Na schemacie zaznaczono czternaście punktów interaktywnych, po naciśnięciu których pojawia się plansza z tekstem.
Punkt pierwszy. Metody oszałamiania. Pierwsza metoda to metoda postrzałowa. Przy użyciu aparatu iglicowego, na przykład typu Radical, przebija się kości czołowe i uszkadza mózg zwierzęcia; stosowana głównie w przypadku bydła. Druga metoda to metoda elektryczna. Porażenie zwierzęcia prądem za pomocą np. kleszczy elektrodowych lub aplikatorów elektrycznych. Trzecia metoda to metoda farmakologiczna. Przeprowadzana w komorze, w której panuje duże stężenie dwutlenku węgla. Czwarta metoda to metoda udarowa. Uderzenie w czaszkę, np. pałką; wykorzystywana w uboju domowym.
Punkt drugi. Metody kłucia i wykrwawiania. Czynności te wykonuje się w specjalnym korytarzu do wykrwawiania.
Układ otwarty wykrwawiania – kłucia dokonuje się nożem obusiecznym i następuje przecięcie naczyń krwionośnych w miejscu ich wyjścia z klatki piersiowej; krwią spożywczą jest tylko ta, która wypływa silnym strumieniem na początku operacji.
Układ zamknięty wykrwawiania – wykorzystuje się nóż rurkowy lub noże rurkowe próżniowe, które pozwalają na zebranie całej krwi do celów spożywczych.
Punkt trzeci. Mycie mechaniczne. Czynności te wykonywane są po to, aby dokładne oczyścić tusze z krwi i innych zanieczyszczeń za pomocą myjek prysznicowych, szczotkowych lub biczowych.
Punkt czwarty. Oparzanie. Czynność ta wykonywana jest w oparzelnikach przez około 4 minuty, w wodzie o temperaturze od 63°C do 65°C. Zabieg ma na celu rozluźnienie naskórka, co ułatwia odszczecinianie.
Punkt piąty. Odszczecinianie. Usuwanie szczeciny za pomocą szczeciniarek.
Punkt szósty. Opalanie. Odbywa się w piecu w temperaturze około 900°C. Czasami zamiast opalania oparzona skóra poddawana jest ręcznemu doczyszczaniu ze szczeciny.
Punkt siódmy. Skórowanie. Czynność tę rzadko wykonuje się u trzody chlewnej. Jeśli jednak tusze zostały poddane częściowemu oparzaniu, zdejmuje się skórę z grzbietu i części boków, czyli krupon.
Punkt ósmy. Wytrzenianie. Czynność ta polega na otwarciu jamy brzusznej oraz jamy piersiowej i wyjęciu narządów wewnętrznych.
Punkt dziewiąty. Przepołowianie. Po dodatkowym oczyszczeniu i opłukaniu tusze dzieli się na półtusze. Za pomocą piły elektrycznej o ruchu posuwisto-zwrotnym lub piły tarczowej przepoławia się tusze wzdłuż kręgosłupa, symetrycznie przecinając kręgi i odsłaniając kanał rdzeniowy. Ogon pozostawia się przy prawej półtuszy.
Punkt dziesiąty. Toaleta końcowa. Polega na usunięciu metodą mechaniczną pozostałych zanieczyszczeń i opłukaniu półtusz wodą.
Punkt jedenasty. Badanie weterynaryjne. Ma ono na celu określenia przydatności mięsa do spożycia. Bada się stopień wykrwawienia, dokonuje się oględzin zwierzęcia i obmacuje narządy wewnętrzne, a także nacina się niektóre narządy i węzły chłonne. Przeprowadza się też badania konsystencji, zabarwienia i zapachu tuszy oraz badania na wągrzycę świń i bydła, nosaciznę zwierząt jednokopytnych, zawartość włośni mięsa świń i dzików. Na koniec mięso jest znakowane odpowiednimi pieczątkami.
Punkt dwunasty. Zbieranie gruczołów. Podczas tej czynności dokonuje się zbiórki surowców, między innymi gruczołów, na cele farmaceutyczne.
Punkt trzynasty. Ważenie i klasyfikacja. Podczas tych czynności ocenia się jakość mięsa – jego stopień umięśnienia i otłuszczenia. Dokonuje się tego za pomocą elektronicznych aparatów ultradźwiękowych. Poza tym ocenie podlega barwa powierzchni i konsystencja mięsa w różnym stanie termicznym. W krajach Unii Europejskiej obowiązuje pięciostopniowa klasyfikacja (E, U, R, 0, P) mięsa, uwzględniająca jego rodzaj i postaci.
Punkt czternasty. Chłodzenie. Po ostatnim umyciu półtusze są schładzane do temperatury 7°C.

Schemat interaktywny przedstawiający kolejne etapy uboju bydła.
Krok pierwszy to oszałamianie. Krok drugi to kłucie i wykrwawianie (zbiórka krwi). Krok trzeci to podrabianie (nacinanie) skóry. Krok czwarty to oddzielenie nóg i głowy. Krok piąty to skórowanie. Krok szósty to wytrzewianie. Krok siódmy to wyjęcie nerek i łoju. Krok ósmy to podział na półtłuszcze i ćwierćtłuszcze. Krok dziewiąty to toaleta końcowa. Krok dziesiąty to badanie weterynaryjne. Krok jedenasty to mycie i klasyfikacja. Krok dwunasty to chłodzenie.
Na schemacie zaznaczono trzy punkty interaktywne, po naciśnięciu których pojawia się plansza z tekstem.
Punkt pierwszy. Oddzielenie nóg i głowy. Głowę od tuszy oddziela się między kością potyliczną a pierwszym kręgiem szyjnym.
Punkt drugi. Skórowanie. Po ręcznym doczyszczeniu następuje skórowanie i jest ono obowiązkowe w przypadku bydła. Do tego celu służą skórowaczki. Skórę zdejmuje się z kończyn przednich i tylnych, klatki piersiowej, mostka, szyi i boków.
Punkt trzeci. Mycie i klasyfikacja. Podczas klasyfikacji mięsa wołowego pod uwagę bierze się stopień umięśnienia udźca, grzbietu, łopatki oraz mięśnie zrazowej górnej i krzyżowej, profil udźca i przekrój mięśnia najdłuższego grzbietu. Wzrokowej ocenia podlega też otłuszczenie udźca, grzbietu, łopatki i całej półtuszy.