Obuwie ortopedyczne to specyficzny rodzaj zaopatrzenia ortopedycznego. Z praktycznego punktu widzenia, jak każde obuwie, jest elementem ubioru i użytkownik tak je postrzega. Dla wielu pacjentów aspekt kosmetyczny wydaje się być najważniejszy. Jednak połączenie wyglądu z wymogami wyrobu medycznego nie zawsze jest satysfakcjonujące.

Obuwie na miarę jest efektem wieloetapowego procesu. W kontekście błędów wykonawczych należy brać pod uwagę fakt, iż mogą pojawić się na każdym etapie.

Prawidłowość pobrania miary leży u podstaw wytworzenia wyrobu. Dokładne zebranie i odnotowanie wszystkich informacji ma znaczenie dla wykonania formy obuwniczej, na której bazuje się przy modelowaniu cholewek, pracach montażowych i wykończeniowych. Stąd można wskazać przykładowe, najczęstsze błędy:

• Niedopasowanie formy obuwniczej do danego przypadku pacjenta pod względem długości, wielkości (tęgości) czy kształtu. Wyeliminowanie odlewu gipsowego może skutkować brakiem dopasowania pozytywu stopy, szczególnie przy znacznych deformacjach.

• Niewłaściwe wykonanie sznurowania w cholewce może utrudniać zakładanie obuwia. Niedobranie odpowiedniego rodzaju zapięcia może skazać pacjenta na uzależnienie od pomocy osób trzecich, co zniechęca chorego do użytkowania obuwia.

• Fason obuwia niedobrany do rodzaju schorzenia – np. przy niestabilności stawu skokowo- goleniowego wykonano półbuty. W tym przypadku obuwie ortopedyczne nie spełni swojej roli leczniczej i może wpłynąć negatywnie na zdrowie użytkownika.

• Niedopasowanie elementów leczniczych pod względem wielkości i doboru materiału, np. zakładkę w obuwiu dziecięcym wykonano ze zbyt twardej skóry. Niewłaściwy dobór elementu leczniczego, np. korekcyjnego, skutkuje brakiem poprawy, a nawet pogorszeniem zniekształcenia.

• Wadliwe wykonanie wkładki do buta, np. we wkładce dostosowanej do zniekształconej stopy nie umiejscowiono prawidłowo punktów wymagających odciążenia. Pacjent odczuwa dolegliwości bólowe i duży dyskomfort, co może skutkować samoograniczeniami w poruszaniu się.

• Wykonanie zbyt niskiej lub zbyt wysokiej wkładki wyrównującej skrócenie nie kompensuje prawidłowo nierówność kończyn. Wadliwa postawa pogłębia się, obciążając stawy i kręgosłup.

Przy tak wielu pracach realizowanych w trakcie produkcji obuwia wykonywanych ręcznie w systemie, który można określić jako rzemieślniczy, nietrudno o błędy. Jednak każdy specjalista traktujący poważnie swoją pracę stara się do takich sytuacji nie dopuszczać. W oparciu o swoje umiejętności, wiedzę i doświadczenie musi sprostać wymogom nie tylko lekarza, ale przede wszystkim pacjenta. Często pojawia się ze strony chorego wspomniana już trudna do przekroczenia bariera psychologiczna.

Ze względu na technologię wytwarzania, obuwie jest wyjątkowe pośród wszystkich przedmiotów ortopedycznych. Powstaje już jako wyrób gotowy. Przykładowo protezę albo ortezę można nawet kilkukrotnie przymierzyć, poprawić czy bardziej dopasować do pacjenta przed otrzymaniem produktu finalnego. W przypadku obuwia taka sytuacja niestety nie jest możliwa. Ewentualną korektę można przeprowadzić jedynie w stosunku do wkładki ortopedycznej w bucie. Inne poprawki wymagałyby przeróbek i ingerencji w konstrukcję buta. W związku z czym doszłoby do zwiększenia nakładu pracy, a w konsekwencji także kosztów i to bez gwarancji, że wprowadzone zmiany okazałyby się prawidłowe. W konsekwencji wytwórca może być zmuszony do powtórzenia całej operacji zaopatrzenia pacjenta.

Na wytwórcę obuwia spada więc duża odpowiedzialność, która zobowiązuje go do jak najbardziej dokładnych i sumiennych działań na każdym etapie wykonawczym obuwia ortopedycznego.

Powrót do spisu treściDNOypJtB5Powrót do spisu treści