Wirtualny spacer po zamku w Krasiczynie. Późnorenesansowy pałac w Krasiczynie powstał na przełomie XVI i XVII w. jako rezydencja kasztelana przemyskiego Stanisława Krasickiego. Wzniesiona na planie czworoboku budowla ma charakter rezydencjonalno‑obronny. Jej obronny charakter podkreślają cztery charakterystyczne narożne wieże: Boska, Papieska, Królewska oraz Szlachecka. Wnętrze i zewnętrzne ściany pałacu pokrywa dekoracja sgraffitowa o imponującej powierzchni 7 tys. metrów kwadratwych. Klatka schodowa – ozdobne klatki schodowe nadawały renesansowym rezydencjom i budynkom użyteczności publicznej majestatyczny charakter. Schody przyjmowały wówczas często monumentalną formę. Niekiedy kręte lub wachlarzowe nadawały statecznym budowlom renesansowym polotu i fantazyjności. Zdjęcie przedstawia schody prowadzące do ratusza w Zamościu. Prowadzą łukiem. Mają ozdobną balustradę. Dach – częste i obfite opady deszczu i śniegu wymuszały na polskich architektach stosowanie rozwiązań dopasowanych do stosunkowo surowego klimatu Rzeczypospolitej. Klimat wymusił w polskich warunkach stosowanie dwuspadowego dachu zamiast płaskiego, charakterystycznego dla krajów śródziemnomorskich. Zdjęcie przedstawia widok z lotu ptaka na renesansowy zamek w Baranowie Sandomierskim. Widoczny typowy dla architektury polskiego Odrodzenia dwuspadowy dach. Fryz (wł. fregio) – element wystroju architektonicznego w postaci poziomego pasa dekoracyjnego zdobiony płaskorzeźbami lub malowidłami ukazującymi postaci ludzkie, zwierzęce oraz różnorodne motywy roślinne oraz geometryczne. Należał do najbardziej ozdobnych elementów antycznych świątyń, do których nawiązywali w swojej twórczości architekci Odrodzenia. Sgraffito – (wł. graffiare – ryć, drapać) - naścienne elementy dekoracyjne uzyskane poprzez nakładanie kolejnych, kolorowych warstw tynku lub gliny, a następnie wyskrobywanie ozdobnych kształtów, zanim materiał zaschnie. Technika znana od starożytności zyskała cieszyła się wielką popularnością w czasach renesansu. Okno – w przeciwieństwie do średniowiecznych – romańskich i gotyckich – renesansowe otwory okienne były zakończone łagodnymi łukami. Arkada – (łac. arcus – łuk) – znana od czasów starożytnego Rzymu konstrukcja składająca się z dwóch słupów, kolumn lub filarów połączonych łukiem. W architekturze renesansowej występowała zarówno pojedynczo, jak i w rzędzie, tworząc charakterystyczne krużganki, czyli długie korytarze, okalające dziedzińce reprezentacyjnych budowli na jednej lub kilku kondygnacjach. Dziedziniec arkadowy – w renesansowych rezydencjach pełnił funkcję użytkowo‑reprezentacyjne. Dziedzińce często otaczały połączone arkady, które zastępowały klatkę schodową. Krużganki ułatwiały przemieszczanie się pomiędzy komnatami znajdującymi się na różnych piętrach rezydencji. Na dziedzińcach koncentrowało się życie mieszkańców pałacu. Kopuła – czyli półkoliste sklepienie, stanowiła wyróżnik architektury starożytnych Rzymian. Zapomniana w średniowieczu stała się elementem charakterystycznym architektury czasów renesansu. Attyka – dekoracyjna ścianka wieńcząca budowlę i często przysłaniająca dach. Attyki stały się nieodłącznym elementem budowli renesansowych w Polsce – kamienic mieszczańskich, dworów szlacheckich, rezydencji magnackich i ratuszy. Na ziemiach Rzeczypospolitej attyki przybierały bardzo okazałe formy i wymyślne kształty. Portal – ozdobne architektoniczne obramienie drzwi wejściowych (czasami też wewnętrznych) w kościołach, pałacach, ratuszach czy też bogatszych kamienicach. W architekturze Odrodzenia jako element zdobniczy portali pojawiają się takie elementy jak kolumny, pilastry, półkolumny lub płaskorzeźby. W czasach renesansu portale przybierały bardziej oszczędne i skromne formy niż wcześniej w stylu gotyckim i później – barokowym. Wzorem dla portali renesansowych były rzymskie łuki triumfalne.