Z półmroku katedry wawelskiej wyłania się wykuta w czerwonym marmurze postać króla. W obcisłych ciżmach spiętych w kostce klamrami ostróg, płaszczu podbitym gronostajem, z leżącym obok mieczem, berłem w prawej ręce, w lewej z jabłkiem. Twarz ściągnięta, z zaznaczonymi zmarszczkami, ale wyrażająca pewien rodzaj skupienia i monumentalności. W 1434 r. sędziwy król, twórca unii polsko‑litewskiej oraz architekt zwycięstwa polskiego pod Grunwaldem, udał się na zasłużony odpoczynek. Pozostawiał Polskę – choć silną, to wciąż rozrywaną konfliktami – ledwie ostygłą po wielkiej burzy związanej z zapewnieniem sukcesji synom.