Przez prawie 700 lat (od 1192 r.) Japonią rządzili faktycznie szogunowie (siogunowie), cesarzom pozostawiając władzę symboliczną i duchową. Od początku XVII w. szogunami byli przedstawiciele rodu Tokugawa, którzy odizolowali Japonię od cudzoziemców. Japończycy prowadzili zagraniczny handel tylko z Chińczykami oraz Holendrami i tylko w jedynym, ściśle kontrolowanym porcie w Nagasaki.

W 1853 r. flota amerykańska amerykańska pod dowództwem komodora Matthew C. Perry'ego dotarła na Wyspy Japońskie. Zadaniem Perry'ego było wynegocjowanie traktatu z Japonią, który zapewniłby Stanom Zjednoczonym dostęp do japońskich portów w celu uzupełnienia zapasów wody, żywności i węgla, a także pozwoliłby Amerykanom prowadzić handel, nawet tymczasowy. Dla Stanów bowiem coraz ważniejszą rolę odgrywał rozwijający się morski transport do Chin przez Pacyfik. Pod groźbą zmasowanego ostrzału Japończycy zgodzili się przyjąć od Amerykanów list od ich prezydenta, a następnie nawiązać z nimi kontrakty handlowe. Akcja ta zakończona podpisaniem w 1854 r. traktatu w Kanagawie (w którym Japonia zgadzała się na amerykańskie warunki) uważana była za upokorzenie japońskiej dumy i kompromitację instytucji szogunatu. W latach 1867–1868 samuraje odebrali władzę szogunowi, by przekazać ją piętnastoletniemu cesarzowi Mutsuhito. Imieniem Meiji (jap. – oświecony), nadanym mu już po śmierci, nazwano okres restauracji władzy cesarza i wprowadzenia reform mających na celu unowocześnienie państwa.