W utworze Sokrates toczy rozmowę z Fajdrosem, młodym uczniem znanego retora Lizjasza. Przewodnią myślą dialogu jest polemika z sofistami – szkołą filozoficzną, z której wywodził się sam Sokrates, jednak w późniejszym rozwoju swojej myśli zakwestionował jej poglądy.

W dialogu Sokrates, w oparciu o problem miłości, wyjaśnia, na czym polega właściwe, w odróżnieniu od sofistycznego, poznanie, a zatem i właściwe przedstawianie prawdy. Podobnie jak w Uczcie1Uczcie, rozważania dotyczące miłości prowadzą do kwestii epistemologicznych i antropologicznych. Wątki te łączą Fajdrosa również z innymi dialogami, np. Fedonem2Fedonem (problem duszy) i Państwem3Państwem (problem poznania). W Fajdrosie znajdujemy ważną dla epistemologii i antropologii Platona metaforę skrzydlatego zaprzęgu oraz ciekawy wątek pochwały mowy i krytyki pisma. Obecne w Fajdrosie różnice między poglądami Platońskimi i sofistycznymi stanowią kanwę istotnych, także współcześnie, sporów w filozofii.

Bogactwo treści Fajdrosa uzupełnione jest przez rzadki u Platona opis przyrody: pięknego zakątka nad rzeczką Ilissos w pobliżu Aten, gdzie toczy się rozmowa.