Z uwagi na to, że niemieckie posiadłości pozaeuropejskie nie były tak rozwinięte jak kolonie państw ententy, działania wojenne obu stron w Afryce czy na Dalekim Wschodzie podczas I wojny światowej miały ograniczony charakter i nie wpłynęły znacząco na jej przebieg. W grudniu 1914 r. w bitwie morskiej niedaleko Falklandów marynarka brytyjska rozbiła dalekowschodnią flotę niemiecką, kończąc w zasadzie jej działalność w tym rejonie. Związana sojuszem z Wielką Brytanią Japonia zajęła posiadłości niemieckie w Chinach i na północnym Pacyfiku, a Wielka Brytania i jej dominia – na południowym Pacyfiku i w Nowej Gwinei.

Niemcy starali się wykorzystać swoją flotę do przełamania nałożonej przez Wielką Brytanię blokady morskiej, próbując odciąć dopływ zaopatrzenia dostarczanego na Wyspy i atakując zarówno statki ententy, jak i państw neutralnych. Jednak wojna podwodna, którą prowadziły, spowodowała włączenie się do działań militarnych również mocarstwa zza Atlantyku – Stanów Zjednoczonych.