Wielka wojna północna i jej następstwa
Po śmierci Karola Gustawa i zakończeniu II wojny północnej w 1660 r. w Szwecji trwała regencjaregencja sprawowana przez matkę Karola XI, a 12 lat później młody następca tronu objął samodzielne rządy. Do jego zasług należało utrzymanie zdobytych na Duńczykach północnych wybrzeży Sundu, wprowadzenie absolutyzmu oraz reforma armii. Wywołało to opór tamtejszej szlachty, której przywódcy zaczęli szukać wsparcia za granicą. Sojuszników upatrywano w niechętnej Szwedom Danii oraz Rosji i elektorze saskim Auguście II Wettinie, który od 1697 r. panował, jako król, w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W tym samym roku król Szwecji zmarł, a tron objął jego 15‑letni syn Karol XII. Licząc na łatwe zwycięstwo, w latach 1698–1699 konkurenci zawarli antyszwedzki alians. Doprowadził on do wybuchu III wojny północnej, nazywanej wielką.
Przeanalizujesz, w jaki sposób młody szwedzki król poradził sobie z sąsiadami spiskującymi przeciwko niemu.
Wyjaśnisz, dlaczego Piotrowi I zależało na zyskaniu terenów nad Bałtykiem i w jaki sposób stały się one dla Rosji „oknem na świat”.
Opiszesz skutki wielkiej wojny północnej i wytłumaczysz, dlaczego oznaczała schyłek starych potęg europejskich i wzrost znaczenia nowych.