Niewiele wiadomo na temat życia Jana Kochanowskiego, gdyż dokumentów historycznych nie zachowało się zbyt wiele. Wiedzę tę można czerpać z dzieł mistrza z Czarnolasu, choć zwykle nie utożsamia się podmiotu lirycznego z osobą twórcy. Jednak podczas uważnej lektury pieśni i fraszek wyłania się filozofia życiowa poety humanisty, której najważniejszym składnikiem jest umiejętność radowania się każdą chwilą w samotności lub towarzystwie przyjaciół. Typowe dla renesansu odniesienie do antyku ma w utworach Mistrza z Czarnolasu bardzo osobisty wymiar. Postulaty korzystania z życia i odsuwania od siebie trosk, to wyraźne nawiązanie do myśli Epikura, który twierdził, że ludzkim celem powinno być dążenie do przyjemności i unikanie cierpienia. Grecki filozof uważał jednak, że warunkiem szczęśliwej egzystencji jest panowanie nad potrzebami. W jego „rachunku przyjemności” liczyła się czysta radość życia, kontemplacja natury, współodczuwanie z innymi ludźmi, przyjaźń oraz duchowe rozkosze płynące z obcowania ze sztuką.