Filozof końca XVII w. to już niekoniecznie doktor teologii, raczej – jak powiedzielibyśmy dzisiaj – freelancer, który boryka się z problemami finansowymi i podejmuje prace różnego rodzaju, np. Benedykt Spinoza polerował soczewki, ponieważ był optykiem. Może nie jest to najgorszy zawód dla filozofa, w każdym razie jest w tym jakaś metafora. Spinoza bowiem miał ostre spojrzenie na filozofię i głosił radykalne poglądy: monizm, determinizm, ateizm. Jego pisma znalazły się na indeksie ksiąg zakazanych, co także było wyrazem niezależności myślenia. Drugi z wpływowych filozofów schyłku XVII w. to Gottfried Wilhelm Leibniz – erudyta, wykładowca i dyplomata, autor projektu Stanów Zjednoczonych Europy i prawdopodobnie „ostatni człowiek, który wiedział wszystko”. Leibniz wiedział na pewno, że w każdym poglądzie filozoficznym kryje się jakaś cząstka prawdy… Zestawienie tych dwóch indywidualności pokazuje wielość dróg nowożytnej myśli filozoficznej. To także punkt wyjścia do przedstawienia jej największych dylematów.