W swojej pracy twórczej, trwającej ponad siedemdziesiąt lat (licząc od debiutu w 1930 roku do śmierci poety w 2004 roku), Czesław Miłosz wielokrotnie eksperymentował z nowymi tematami i stylami artystycznymi. Zmienność i wszechstronność zainteresowań przyniosła mu miano Proteusza poezji polskiej, od imienia greckiego bóstwa znanego z umiejętności metamorfozy postaci. W ostatnim okresie swojej twórczości Miłosz powrócił do eksploracji zagadnień metafizycznych. Wiek późnej dojrzałości, jak nazywał go poeta, sprzyjał w jego przekonaniu odkrywaniu nowej, głębszej prawdy na temat istoty dobra, zła, sensu życia ludzkiego i zadania, jakie ma do spełnienia artysta.