Po upadku powstania listopadowego jego przywódcy i liczni żołnierze udali się na emigrację. Kierowali się przede wszystkim do Francji i – w mniejszym stopniu – Wielkiej Brytanii. Mieszkańcy krajów niemieckich, szczególnie Saksonii i Bawarii, przyjmowali Polaków z sympatią. Kontrastowało to z niechętnym przyjęciem, jakiego emigranci doświadczyli ze strony władz pruskich zaraz po przekroczeniu granicy Królestwa Polskiego. Powstawanie komitetów roztaczających opiekę nad polskimi imigrantami (we Francji komitetowi przewodził sędziwy autor Deklaracji praw człowieka i obywatela, generał La Fayette) dowodziło istnienia w Europie liberalnego internacjonalizmu. Powstańców uważano za bohaterów, którzy rzucili wyzwanie „żandarmowi Europy”, jak nazywano Rosję, i całemu porządkowi powiedeńskiemu. Nastroje te utrzymały się przez kilkanaście lat, lecz w okresie Wiosny Ludów niewiele już z nich pozostało.