Materiał jest częścią serii „Inne spojrzenie”.

Do XIX w. emerytury otrzymywali głównie żołnierze po odejściu ze służby. Pozostali pracobiorcy musieli albo sami oszczędzać na starość, albo liczyć na to, że ich dzieci zapewnią im utrzymanie. W XIX w. zaczęły powstawać robotnicze kasy zapomogowe, które gwarantowały swoim członkom niewielkie wypłaty na wypadek choroby, kalectwa lub starości. W 1880 r. niemiecki kanclerz Otto von Bismarck, by zyskać głosy robotników dla swojej partii, wprowadził gwarantowaną przez państwo emeryturę dla wszystkich ubezpieczonych pracowników, którzy ukończyli 70 lat. Do sfinansowania tego systemu służyły składki potrącane z pensji. Model ten jest określany jako solidarnościowy. Pracujący płacą składki, dzięki którym zakład ubezpieczeń wypłaca emerytury.

Jednak już w latach 70. XX w. okazało się, że w krajach rozwiniętych rodzi się coraz mniej dzieci, a ludzie żyją coraz dłużej. Z tego powodu obecnie coraz częściej mówi się o konieczności zerwania z zasadą finansowania emerytur przez pracujących. Są oni zachęcani do odkładania oszczędności w prywatnych funduszach inwestycyjnych nadzorowanych przez państwo.