Opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza pt. Panny z Wilka uważane jest za jedno z najlepszych w jego twórczości i traktowane jako przykład modelowej realizacji gatunku. W warstwie dosłownej dostrzegamy czas płynący leniwie w Wilku, Wiktora zmagającego się z traumą wojenną i niepotrafiącego odnaleźć spokoju i miłości, których może nawet nie pragnie. Opowiadanie jednak dotyczy tematów najważniejszych: śmierci, przemijania, upływu czasu, roli miłości, przyjaźni, wartości młodości i przekleństwa pamięci. Tekst Iwaszkiewicza jest refleksyjny, podobnie jak film Wajdy. Reżyser tworzy jednak własne, odrębne dzieło, nadając mu nieco inny charakter i kształt.