Starzy ludzie we współczesnej kulturze, gloryfikującej młodość i urodę, często wydają się niewidzialni. Zjawisko to dotyczy szczególnie kobiet: kremy przeciwzmarszczkowe reklamują modelki o gładkiej skórze, a w reklamach wyrobów medycznych dla seniorek częściej występują pięćdziesięcio- niż siedemdziesięcio- czy osiemdziesięciolatki. Starość jest tematem tabu budzącym w ludziach strach przed upływem czasu, niesamodzielnością, chorobą, wreszcie – śmiercią.

W przypadku starych kobiet tabu to jest jeszcze szersze – dotyczy kwestii ich urody i ról społecznych. Kobiety te, nieistniejące dla kultury popularnej, pojawiają się jednak w sztuce, przedstawiane często w roli babci – mentorki młodych, symbolu życiowego doświadczenia. Dużo trudniejsze jest opisywanie osobistych uczuć, pragnień emocjonalnych i fizycznych, wyglądu ciała starych kobiet. Ten temat podejmowała wielokrotnie w swoich utworach poetyckich Anna Świrszczyńska, nie bojąc się mówić o tym, co niechciane i wstydliwe.