Maksymalnie udana egzystencja – tak Ludwik Hering, przyjaciel i mentor Białoszewskiego, określił kiedyś jego życie. Rzeczywiście było ono wyjątkowe, choć dla przypadkowego obserwatora zupełnie nieatrakcyjne. W szarej rzeczywistości PRL‑u poeta toczył żywot ubogiego outsidera. Funkcjonujący na peryferiach życia literackiego, wolny od ideologicznych zaangażowań, utrzymywał się z niewielkich pisarskich honorariów, wspierany materialnie przez grono zaprzyjaźnionych z nim osób. Skromny, cichy, niczym niewyróżniający się mężczyzna w marynarce, doskonale wtapiający się w krajobraz powojennej Warszawy, która była całym jego światem – taki portret wyłania się ze wspomnień o poecie. Na czym więc polegała wyjątkowość jego osoby?

Białoszewski w tym, co dla innych pozostawało zwykłe, banalne, niewarte uwagi i namysłu, zawsze potrafił dostrzec coś wyjątkowego.