Marność świata doczesnego w utworach różnych twórców
Myśli[...] Człowiek jest tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą. Nie potrzeba, by cały wszechświat uzbroił się, aby ją zmiażdżyć: mgła, kropla wody wystarczą, aby go zabić. Ale gdyby nawet wszechświat go zmiażdżył, człowiek byłby i tak czymś szlachetniejszym niż to, co go zabija, ponieważ wie, że umiera, i zna przewagę, którą wszechświat ma nad nim. Wszechświat nie wie nic o tym. [...]
Źródło: Blaise Pascal, Myśli, tłum. T. Żeleński-Boy, Warszawa 1921.
Jednym z tematów poruszanych przez poetów i malarzy epoki baroku był niepokój egzystencjalny związany ze świadomością przemijania życia ludzkiego. Wątek ten pojawiły się między innymi w twórczości Daniela Naborowskiego czy Mikołaja Sępa Szarzyńskiego. Wiele wieków później podobne rozterki pojawiają się w poezji Czesława Miłosza. Jak to możliwe, że poeci z tak odległych epok mieli podobne przemyślenia i rozterki?
Przeanalizujesz występowanie motywów wanitatywnych w wybranych wierszach Daniela Naborowskiego.
Wyjaśnisz, dlaczego twórcy różnych epok podejmują w wierszach refleksje eschatologiczne.
Wskażesz symbole wanitatywne w malarstwie.
Porównasz sposoby wykorzystania wątków eschatologicznych w wierszach Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, Daniela Naborowskiego i Czesława Miłosza.