Belle époque, okres od końca wojny francusko‑pruskiej (1871 r.) do wybuchu pierwszej wojny światowej (1914 r.), był „piękną epoką” przede wszystkim dla wyższych warstw społeczeństwa europejskiego, czerpiących korzyści z rewolucji burżuazyjnej. Reszta społeczeństwa żyła w biedzie i pracowała ponad siły, co często powodowało emigrację do Stanów Zjednoczonych i Kanady.

Stabilizacja polityczna i rozwój gospodarczy budziły na zachodzie Starego Kontynentu powszechne przekonanie, że wojny trwają krótko i są prowadzone gdzieś daleko – w koloniach. Natomiast spokojna i zadowolona Europa może zająć się pomnażaniem bogactwa, budową kultury i tworzeniem sztuki. Choć te wyobrażenia zmiotła Wielka Wojna w 1914 r., to zmiany stylu życia pod koniec XIX wieku wprowadziły świat Zachodu w epokę nowoczesności.