Pod koniec lat 70. sytuacja gospodarcza w Polsce stale się pogarszała. Pierwsze strajki wybuchły w lipcu 1980 r., po kolejnych podwyżkach cen żywności. Stanęły niektóre zakłady pracy w Lublinie, Mielcu, Poznaniu, Rzeszowie i Warszawie. Władze próbowały stłumić falę strajkową przez ustępstwa płacowe w poszczególnych przedsiębiorstwach, co wywołało strajki w kolejnych zakładach pracy. Na początku sierpnia protesty wybuchły w Łodzi, a w połowie miesiąca stanęła Stocznia Gdańska. W Gdańsku robotnicy żądali m.in. przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz i Lecha Wałęsy, zwolnionych za działalność związkową. W ciągu kilku dni do strajku przyłączyło się całe Trójmiasto. Dyrekcja Stoczni Gdańskiej zgodziła się na podwyżki i Lech Wałęsa ogłosił zakończenie strajku, jednak na wezwanie współpracowników (m.in. A. Walentynowicz, B. Borusewicz, A. Pieńkowska) wycofał się z tej decyzji. Nadal część załogi kontynuowała strajk, solidaryzując się z innymi zakładami Trójmiasta.