Intensywny rozwój miast oraz zmiany społeczne i gospodarcze niejednokrotnie powodują pojawianie się w przestrzeni miejskiej zjawisk negatywnych. Zmiany i zjawiska te mogą mieć charakter:

• społeczny (dotyczący ludności, mieszkańców),

• przestrzenny (dotyczący zabudowy, przestrzeni publicznej),

• gospodarczy (dotyczący podmiotów gospodarczych na danym obszarze),

• środowiskowy (odnoszący się do elementów środowiska przyrodniczego).

Powyższe zmiany mogą zachodzić przede wszystkim na skutek:

1.      zmniejszania się roli niektórych gałęzi gospodarki (np. przemysł),

2.      pogłębiania się negatywnych zjawisk społecznych i wykluczenia społecznego,

3.      zmian gospodarczych prowadzących do powstania (lub pogłębiania się) bezrobocia czy braku działań naprawczych na obszarach wymagających wsparcia technicznego (np. zaniedbane kamienice w centralnych częściach miast).

Władze miast (gmin) mogą reagować na powyższe zjawiska w różny sposób, jednak najbardziej skuteczne jest podejście kompleksowe. Takim podejściem jest właśnie proces rewitalizacji. Słowo rewitalizacja pochodzi od łacińskich re i vita, co oznacza ożywienie lub przywrócenie do życia. Potocznie rewitalizacja kojarzy się z wyremontowaniem zniszczonego budynku mieszkalnego (kamienicy, bloku na osiedlu). Nie jest to jednak prawidłowe rozumienie procesu rewitalizacji i nie może ona być kojarzona jedynie z remontem czy poprawą stanu technicznego obiektu (np. ociepleniem bloków mieszkalnych), dlatego że tak rozumiana rewitalizacja nie mogłaby w pełni prowadzić do poprawy sytuacji społecznej czy ekonomicznej.