Jak reagujemy na to, co nas spotyka? Jak przyjmujemy miłość, która pojawia się nie wiadomo skąd, niczym – jak chce poetka – mityczny jednorożec wybiegający z lasu? Jak przyjmujemy spadające na nas nieszczęścia? Czy umiemy zmierzyć się z nimi, spojrzeć „bestii” prosto w twarz?

Wiersz Marii Pawlikowskiej‑Jasnorzewskiej Cisza leśna, zamieszczony w tomie pod tym samym tytułem z 1928 r. i utwór Norwida Fatum ze zbioru Vade‑mecum, ułożonego z wierszy pisanych w latach 1858–1866, dzieli „wieków przedział”, a jednak ich wymowa jest podobna. Oboje poetów interesuje postawa, jaką może zająć człowiek wobec zdarzeń losu — to, jak im się przygląda, nim podejmie działanie.