Pod koniec 1925 r. wskutek problemów gospodarczych – rosnącego bezrobocia, spadku produkcji rolnej i wzrostu cen żywności – został zdymisjonowany rząd Władysława Grabskiego. Z kryzysem nie radziły sobie także kolejne gabinety. W maju następnego roku, po zaledwie kilku miesiącach funkcjonowania, upadł rząd Aleksandra Skrzyńskieg. Przez kilka następnych dni, podzielony i skłócony, parlament nie był w stanie powołać nowej rady ministrów. Partykularyzm partyjny i polityczne walki opinia publiczna postrzegała jako niezrozumiałe przepychanki i chaos w kręgach władzy. Obywatele uważali, że sprawy państwowe znalazły się na dalszym planie niż doraźne korzyści polityków. W tym samym tonie wypowiadał się marszałek Piłsudski, który od chwili uchwalenia konstytucji marcowej w 1921 r. wycofał się z czynnej polityki, natomiast chętnie komentował życie publiczne. Swoje spostrzeżenia wyrażał, nie przebierając w słowach, ku oburzeniu adwersarzy, a ku entuzjazmowi społeczeństwa. Napięcie w kraju narastało, a Piłsudski coraz częściej myślał o powrocie do polityki i zaprowadzeniu porządku wśród rządzących.