Czy barokowa poezja dworska była tylko igraszką? Czy dotykała kwestii metafizycznych i pytała o ludzką kondycję?

Światopogląd człowieka baroku był w dużej mierze kształtowany przez niezwykle intensywne odczuwanie upływu czasu. Nieuchronne przemijanie ludzi i rzeczy jawi się w tej epoce jako zagadka wymykająca się ludzkiemu poznaniu. Niepojęta natura upływających w zatrważającym tempie chwil jest zarazem fascynująca i przerażająca. Monotonne tykanie zegara wciąż przypomina o wielkiej aktorce barokowego teatru świata – śmierci. Człowiek, uwięziony w trybach rozpędzonej machiny kosmosu – największego spośród zegarów – czuje się słaby i bezradny.

Utwór Daniela Naborowskiego Krótkość żywota to filozoficzna refleksja nad ludzkim losem, zdeterminowanym przez upływ czasu. Wiersz ten stanowi przykład nurtu metafizycznego poezji dworskiej.