Romantycy zrewolucjonizowali nie tylko sposób myślenia o artyście i dziele literackim, lecz także sam język poetycki. Styl każdego wielkiego twórcy tej epoki jest niepowtarzalny, a to za sprawą ówczesnego kultu indywidualizmu, geniuszu oraz wolności artystycznej. W romantyzmie było bowiem wielu naśladowców, epigonów oraz dominujących stylów. Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Cyprian Norwid szukali własnej drogi do wyrażania myśli i uczuć oraz opisywania świata. Byli krytyczni wobec literatury oświecenia, ale byli również czujni na konwencjonalny i wtórny charakter rozmaitych romantycznych mód językowych. Romantycy chętnie kultywowali wiarę w potęgę własnego „ja” oraz siły woli, która jest w stanie odkrywać nowe przestrzenie rzeczywistości. Z potrzeby tworzenia własnego języka zrodziły się więc bardzo nowatorskie i oryginalne dzieła oraz interesujące refleksje o słowie‑tworzywie, nad którym panuje artysta.