Jak krótko scharakteryzować modernizm, nurt znany u nas pod nazwą całej epoki Młodej Polski?

Na pewno można o nim powiedzieć tyle, że był epoką wielu przełomów kulturowych, których trwałość odczuwalna jest współcześnie. Wspomnieć tu można choćby o lęku przed urbanizacją: to młodopolscy artyści opowiadali o strachu przed miastem‑molochem, przed cywilizacją przemysłową, która powoduje, że wszystko staje się masowe, jednolite, nijakie. I to właśnie modernizm, tak bardzo dowartościowujący indywidualizm, wolność i nonkonformizm jednostki, zaproponował wyjście z impasu, który narzucała pozytywistyczna idea postępu. Wyjściem tym była ucieczka z miasta w kierunku natury i kontemplacji sztuki. W tych właśnie przestrzeniach artyści końca XIX wieku poszukiwali dla siebie kojącego azylu.