Humanista to człowiek wrażliwy na docierające do niego różnorodne sygnały, niekiedy agresywnie go atakujące, w innych sytuacjach – wręcz pożądane. Wynika to z samej nazwy „humanizm”, która zakłada fascynację człowieczeństwem w zetknięciu z najrozmaitszymi światopoglądami oraz postawami wobec świata. Otaczająca nas rzeczywistość w każdej chwili przekazuje nam informacje, z których korzystamy albo które ignorujemy.

Najczęstszymi formami przekazu są słowa (w tym także te zapisane) oraz obrazy. Codziennie bierzemy do ręki teksty, które staramy się zrozumieć, a równocześnie mierzymy się z obrazowymi wizjami, które próbujemy rozpoznać i odczytać jako komunikat. Współistnienie oraz oddziaływanie na siebie słów i obrazów to procesy znane od starożytności: już wówczas były dostrzegane, próbowano je wyjaśniać i systematyzować. Antyczna myśl estetyczna nadała im nazwę ut pictura poesis, którą następne pokolenia rozwijały za pomocą haseł: poezja jako malowanie słowem, malarstwo jako wizualna poezja albo literatura jako rzeźbienie rymami.