Lustro przyciąga i niepokoi swą głębią. Rozdwaja nas na dwie pozornie tożsame, ale jednak różne osoby. Jedna z nich patrzy w lustro, a drugą w nim postrzegamy. Zastanawiamy się, czy postać odbita jest rzeczywista, czy jest tylko naszym wyobrażeniem. Odpowiedzi możemy poszukiwać w wierzeniach ludowych, w których istnieje przekonanie, że postać w lustrze pozostaje zawsze w magicznym związku z przeglądającą się w nim osobą. Zatem lustro można interpretować również jako granicę między tym, co świadomie i nieświadome, a przejściem do innych światów. Przyglądanie się sobie w lustrze staje się tajemnym rytuałem. Codziennie patrzymy na siebie z fascynacją lub niechęcią, analizujemy szczegóły, stroimy miny, przybieramy pozy. Równocześnie jesteśmy widzem i aktorem w tym jednoosobowym teatrze. Czasami stawiamy pytania o to, jak nas widzą inni lub kim naprawdę jesteśmy. Jakiej prawdy o sobie poszukuje Halina Poświatowska w wierszu Lustro?