Korzeni idei kultury masowej można doszukiwać się już w starożytności, gdzie twórczości patronowali Apollo i Dionizos – reprezentanci odpowiednio jasnego i mrocznego nurtu poezji; konwencji i jej zaprzeczenia. Zdecydowane potępienie smaku publiczności pojawiło się jednak dopiero między epoką oświecenia i romantyzmu, kiedy to wzmogła się różnica pomiędzy rozumem i uczuciem, kanony klasycystyczne straciły swoje znaczenie a skutkiem tego piękno i jego odbiór przestały być traktowane jak coś obiektywnego i uznano je za przynależne do sfery subiektywnej. W takim kontekście artystom przypadła rola geniuszy uczucia. Za artystycznymi geniuszami nie nadążała jednak ich publiczność. Dzięki upowszechnieniu szkolnictwa w drugiej połowie XIX wieku spadła liczba analfabetów. Rynek czytelniczy rósł. Przybyło odbiorców, szukających taniej rozrywki. Pojawiła się literatura popularna, tzw. groszowa bądź wagonowa, o tematyce sensacyjnej, romansowej i science‑fiction. Przyspieszyło umasowienie prasy. Ogromną popularność zyskały goniące za sensacją brukowce, skierowane do klasy robotniczej. U progu XX wieku narodziły się też nowe środki masowego przekazu, które zrewolucjonizowały kulturę – radio i film.