Brak reakcji państw zachodnich na wydarzenia z lat 1938‑1939 – zajęcie przez Trzecią Rzeszę najpierw Austrii, a następnie, zgodnie z układem monachijskim, części Czechosłowacji oraz utworzenie zależnego od Niemców Protektoratu Czech i Moraw –  przekonały Hitlera, że w przyszłej wojnie z Polską jej sojusznicy nie spełnią swoich obietnic. Niemiecki plan wojny błyskawicznej (Blitzkrieg) zakładał pokonanie sąsiada w najkrótszym z możliwych terminów, szczególnie, że przemawiała ku temu dysproporcja uzbrojenia, liczebność niemieckiej armii oraz sojusz zawarty ze Związkiem Sowieckim. W dodatku granica między II RP a III Rzeszą była długa (wynosiła ponad 1800 km) i trudna do obrony, bo pozbawiona naturalnych przeszkód.  

Polska, zaatakowana we wrześniu 1939 r. z czterech stron przez dwie największe ówczesne potęgi militarne: Niemcy i Rosję, nie obroniła swojej niepodległości. Jak się okazało, była to inna wojna niż wszystkie dotychczasowe – skierowana także przeciw cywilom. Urzędowo zaplanowana eksterminacja całego narodu była konsekwencją totalitaryzmu obu agresorów.