Bohumil Hrabal (1914–1997) to obok Josefa Škvorecký’ego (1924–2012), Vaclava Havla (1936‑2011) i Milana Kundery (ur. 1929) najpopularniejszy czeski pisarz o światowej sławie. Losy tej wielkiej czwórki wielokrotnie splatały się ze sobą, choć reprezentowali różne pokolenia. Hrabal wydaje się pośród nich najmniej kontestującym zagmatwaną politycznie rzeczywistość komunistycznej Czechosłowacji. Oskarżano go nawet o konformizm, choć prezentowany w jego prozie ówczesny obraz kraju daleki jest od wszelkiej apologetyki, a dzieła pisarza wielokrotnie trafiały na „czerwony indeks” ksiąg zakazanych.

Od Oscarowego sukcesu filmu Pociągi pod specjalnym nadzorem (1966, reż. J. Menzel) liczne tomy prozy Hrabala przeszły do historii literatury współczesnej (i kina, gdyż pisano na ich podstawie scenariusze) jako arcydzielny opis mentalności oraz losów zwykłych ludzi uwikłanych w słabostki i namiętności. I ta zwyczajność wydaje się skutecznym kluczem do biografii i dzieł Hrabala – zachwyca i olśniewa.