U pierwszych prymitywnych roślin lądowych występował dychotomicznie (widlasto) rozgałęziony pęd, którego poszczególne odcinki miały zbliżoną długość. Szczytowe odgałęzienie tego pędu, zawierające pojedynczą, nierozgałęzioną wiązkę przewodzącą, nazwano telomem. Według teorii telomowej wszystkie organy tworzące pęd roślin naczyniowych powstały w wyniku przekształceń telomów. Pierwszym etapem tego procesu było przewyższanie, podczas którego jeden z telomów rósł znacznie szybciej od innych i przejmował funkcje prowadzenia wzrostu wierzchołkowego pędu. W ten sposób doszło do wykształcenia pędu głównego oraz pędów bocznych. Drugim etapem było spłaszczanie, podczas którego tworzące się rozgałęzienia bocznych telomów ulegały spłaszczeniu i układały się w jednej płaszczyźnie. Trzecim, ostatnim etapem było zrastanie, podczas którego odgałęzienia boczne ulegały zrośnięciu, w wyniku czego powstały makrofile – liście o dużej blaszce liściowej z rozgałęzionym systemem wiązek przewodzących, połączonych w system tkanek przewodzących pędu.