Śpiewak nadniemieńskiej Laury. Obraz miłości idealnej w Sonetach odeskich Adama Mickiewicza
Adam Mickiewicz nawiązał w cyklu Sonetów odeskich do słynnych liryków włoskiego poety, Francesca Petrarki. Przejął z nich m.in. imię wielbionej kobiety, Laury. Nic w tym dziwnego, skoro sonety Petrarki stanowiły zwłaszcza dla poetów romantycznych arcywzór poetyckiego uwznioślenia miłości jako Boskiego natchnienia. Jak stwierdza Jerzy Weinberg, pod piórem polskiego wieszcza doszło jednak do przemiany
Petrarkizm Mickiewiczanieco papierowej Laury z Avinionu w jakby sprowadzoną na ziemię Laurę Nadniemeńską.
Źródło: Jerzy Weinberg, Petrarkizm Mickiewicza, [w:] Petrarka a jedność kultury europejskiej, red. M. Febbo, P. Salwa, Warszawa 2005, s. 510.
Poeta, nawiązując żywy i twórczy dialog z tradycją renesansu, wykreował obraz kobiety idealnej, uwiecznionej i uświęconej dzięki sile miłości. Jednocześnie wpisał ją w rodzimy krajobraz. Dzięki temu przestała być jedynie ikoną kobiecości widzianej oczyma poety, lecz raczej nabrała cech konkretnej, poznanej w rzeczywistości osoby.
Przeanalizujesz i nazwiesz przeżycia wewnętrzne postaci mówiącej w utworze.
Wskażesz w tekście środki artystycznego wyrazu i objaśnisz ich funkcję.
Wyjaśnisz, na czym polega apoteoza miłości w Sonetach odeskich.
Wskażesz w Sonetach odeskich elementy petrarkizmu.