Rozbicie dzielnicowe, zwane też rozdrobnieniem feudalnym, to proces rozpadu państwa na niezależne księstwa. We wczesnym średniowieczu dotknął on większość monarchii europejskich. We Francji trwał ponad 300 lat, a w Niemczech – ponad 600 lat. Podobne procesy zachodziły w Czechach i na Rusi. Na ziemiach polskich rozbicie dzielnicowe datujemy na lata 1138–1320, apogeum tego procesu przypada na XIII wiek.

Okres rozbicia dzielnicowego oznaczał dla Polski liczne wojny wewnętrzne i z państwami ościennymi, a także utratę kontroli nad Pomorzem Zachodnim i ziemią lubuską oraz utratę Pomorza Gdańskiego. Jednocześnie czas ten przyniósł intensywny rozwój ekonomiczny i odejście na ziemiach polskich od gospodarki naturalnej. Powstało wiele miast i wsi, ukształtowała się stanowa struktura społeczna – z ludem, mieszczanami, rycerstwem i duchowieństwem.