Poezja powstająca między rokiem 1918 a 1939 jest świadectwem ścierania się różnych poglądów ideowych i estetycznych. Oprócz skamandrytów wyraźnym głosem przemówili wówczas poeci głoszący konieczność zerwania z tradycją. O ile dla skamandrytów ważne były przede wszystkim nowe tematy wierszy związane z codziennym życiem, o tyle dla wielu poetów młodszych od „wielkiej piątki” najważniejszym wyzwaniem stała się forma. Doświadczenia człowieka XX wieku były dla nich nieporównywalne z wcześniejszymi, dlatego uznali, że należy poszukiwać nowego języka poetyckiego zdolnego opisać nową, dynamicznie zmieniającą się rzeczywistość.