Romantycy byli przeświadczeni o istnieniu silnego związku między człowiekiem a naturą. Człowiek przelewa na nią swoje emocje, ale też ulega jej mocy. Poeci romantyczni wypracowali nowy sposób ukazywania przyrody – język opisu połączyli z językiem uczuć. Dlatego przedstawiane w ich dziełach pejzaże oddają stany duchowe podmiotu lirycznego, jego lęki i uniesienia. Naturę romantycy traktowali zarazem jako znak i gwarancję istnienia świata oraz ładu moralnego, którego ona strzeże. Taką postawę można dostrzec w twórczości Adama Mickiewicza, między innymi w balladach oraz w sonetach.