Początki zakonu krzyżackiego sięgają końca XII stulecia. Po upadku Jerozolimy w 1187 r. do Ziemi Świętej wyruszyły wojska III krucjaty i podczas oblężenia Akki, ważnego dla sułtana Saladyna miasta, założono szpital, który opiekował się chrześcijańskimi wojownikami pochodzenia niemieckiego. Już pod koniec XII w. ten chrześcijański przyczółek otrzymał od papieża przywilej zwalniający go spod jurysdykcji lokalnego biskupa i dający prawo wyboru własnego przełożonego – mistrza. Niemieckie bractwo stało się zakonem rycerskim w 1199 r. na mocy decyzji papieża Innocentego III, który nadał mu regułę taką samą jak templariuszom, jeśli chodzi o działalność wojskową. Z kolei w wypadku opieki nad chorymi członkowie zgromadzenia mieli się wzorować na regule joannitów. Już w kolejnym stuleciu Krzyżacy zaczęli budować swoje państwo, jednak nie na Dalekim Wschodzie, lecz w samej Europie.