Czy człowiek jest swoim własnym projektem? W jaki sposób definiuje to jego wybory?

Kierkegaard i Nietzsche, dwaj filozofowie, których uznaje się za prekursorów egzystencjalizmu, posługiwali się pojęciami religijnymi, aby określić miejsce człowieka w świecie. Kierkegaard robił to wprost, odwołując się pozytywnie i apologetycznie do historii Abrahama, Nietzsche pisał o chrześcijaństwie, demaskując jego ograniczający wpływ na człowieka. W XX w. pojawili się myśliciele, którzy tę samą tematykę - egzystencji człowieka i jego miejsca w świecie - podjęli bez odwoływania się do religii, używając języka ontologii i etyki. Należy tu w szczególności wyróżnić Jeana‑Paula Sartre'a i Alberta Camusa. Dla egzystencjalistów człowiek był projektem samego siebie i projekt ten definiował jego wybory. Takie ujęcie zmieniało też myślenie o wartościach.