Po co Bóg, który jest doskonałością i pełnią, miałby stwarzać świat? Dlaczego miałby to robić, skoro niczego mu nie brakowało? Hegel postawił pytanie kwestionujące tradycyjne ujęcia filozoficzne i sformułował rewolucyjną odpowiedź: Bóg jest jednocześnie bytem doskonałym i niedoskonałym, i – będąc świadomy swojej niedoskonałości – stworzył świat, aby móc się w nim przejrzeć i poznać samego siebie. Taka wizja Absolutu zgadzała się z zasadą dialektyki – świat został stworzony jako antyteza. Zmierzając ku samopoznaniu, Absolut musi uświadomić sobie swoją inność wobec przedmiotu stworzenia – świata przyrody i człowieka. Ten proces Hegel nazwał alienacją. Wraz z rozwojem Absolutu i jego przejawów w dziejach świata, alienacja stopniowo zanika i Absolut coraz pełniej identyfikuje się z ludzkością, a szczytem jego samowiedzy i wolności jest filozofia.