Sebastian Grabowiecki, poeta‑zakonnik, pozostawił po sobie Setnik rymów duchownych – niezwykły zbiór poezji religijnej, w którym swoją wizję świata i człowieka ukazał poprzez modlitwę. Pokonując ograniczone możliwości języka, próbował wyrazić to, co niewyrażalne, duchowe. Stworzył przy tym styl, który zdecydowanie odbiega od głównego nurtu poezji renesansowej. Z drugiej strony w jego wierszach nie znajdziemy typowych dla nadchodzącego baroku pełnych napięcia antytez, szokujących oksymoronów, kunsztownych paralelizmów ani skomplikowanych łańcuchów porównań. Podobnie jak w swoim życiu zakonnika, tak i w twórczości poetyckiej dążył do pogodzenia ideału surowej, ascetycznej prostoty (był bowiem cystersem) z głęboką refleksją religijną. Jego nasycone humanizmem utwory stanowiły próbę ujęcia relacji człowieka z Bogiem i były wyrazem nadziei na zbawienie.