Czy wiersz ma swoją melodię? Niektórzy twórcy przełomu XIX i XX wieku uważali, że tak. Zapis tekstowy poezji traktowali podobnie jak muzyczną partyturę – odczytanie wiersza miało wprowadzać odbiorcę w szczególny nastrój, oddziaływać na niego brzmieniowymi właściwościami słów. Upodobnienie języka liryki do muzyki miało oznaczać nobilitację sztuki poetyckiej. Szczególnie symboliści dostrzegali w tym szansę na oddzielenie literatury od przyziemnej rzeczywistości i zbliżenie jej do absolutu.