Czy heglizm przyniósł zwichnięcie umysłów? Czy filozofia stała się narzędziem realizacji wymyślonych ideałów, sferą rojeń o postępie?  Dlaczego przestała odwoływać się do danych doświadczenia i zajmować się tym, jaki świat jest, a nie tym, jaki być powinien? Po Heglu nadszedł czas na przywrócenie trzeźwości myślenia, co musiało łączyć się z pesymistyczną wizją świata i ludzkiego losu.

Artur Schopenhauer to najwybitniejszy przedstawiciel tego odłamu filozofii niemieckiej pierwszej połowy XIX w., który zdecydowanie negatywnie odnosił się do jej zasadniczej linii rozwojowej, jaka ukształtowała się po Kancie w idealizm absolutny Fichtego–Schellinga–Hegla. Zarazem jednak jego filozofia jest systemem tak oryginalnym i niepowtarzalnym, że nie daje się sprowadzić do wspólnego mianownika z poglądami Herbarta czy Benekego.