Od czasów Ludwika XIV (króla panującego w latach 1643–1715) organizowano we Francji salony malarskie, na których prezentowano nagradzane prace studentów oraz obrazy członków Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. Salon z 1863 roku przeszedł do historii jako ten, który rozpoczął wielką rewolucję w malarstwie europejskim. Jury nie dopuściło wówczas do wystawienia ponad tysiąca prac, które znalazły się na tzw. Salonie Odrzuconych, zorganizowanym przez cesarza Napoleona III. Dziełem, które wywołało burzę wśród publiczności i krytyków, było Śniadanie na trawie Édouarda Maneta. Obraz uznano za wulgarny, ponieważ przedstawia dwie kobiety –  jedna z nich jest naga, a druga ubrana bardzo swobodnie – w towarzystwie dwóch kompletnie ubranych mężczyzn. Nagość nie byłaby gorsząca, gdyby ukazano ją, jak zwykle dotąd, w realiach antycznych. Tymczasem Manet przedstawił swoją scenę w czasach najzupełniej mu współczesnych i w publicznym miejscu. Malarzowi zarzucono także błędy kompozycyjne, m.in. złamanie zasad perspektywy. Niemal nikt nie zwracał uwagi na komentarze autora, który twierdził, że najważniejsze w Śniadaniu... jest światło. Dziełu Maneta z zainteresowaniem przyglądał się młody adept sztuki malarskiej – Claude Monet. Nie wiedział wówczas, że zainspirowany Śniadaniem na trawie rozpoczyna swe artystyczne poszukiwania, a one doprowadzą go do powstania jednego z najważniejszych kierunków w sztuce – impresjonizmu. I że to właśnie światło, jego wpływ na zmieniające się w ciągu dnia barwy i kształty, stanie się tak ważne dla impresjonistów.