Barok to epoka zmysłowości i wyrafinowanej wrażliwości na piękno. Poezja tej epoki umie także docenić urok rzeczy małych, prozaicznych, banalnych i pokazać je w sposób niezwykły. Barokowej kontemplacji piękna, bez względu na przedmiot zachwytu, niemal zawsze towarzyszy jednak swego rodzaju duchowy niepokój. Przyjemność estetycznych doznań pryska, gdy spod urody zewnętrznej formy zaczyna wyzierać wszechobecna vanitas (marność). Jednak celem poety jest właśnie ostrzeżenie i skłonienie czytelnika do zadumy nad ulotnością życia.