Pomimo niesprzyjającej pogody, która panowała w Waszyngtonie 20 stycznia 1945 r., Amerykanie licznie zgromadzili się w pobliżu Białego Domu. Trzech tysięcy gapiów nie odstraszył padający wówczas deszcz ze śniegiem. Oto bowiem nadchodziła historyczna chwila: zaprzysiężenie prezydenta Franklina Delano Roosevelta, który jako pierwszy obejmował rządy prezydenckie w Stanach Zjednoczonych na czwartą kadencję.

Po południu bohater ceremonii pojawił się na balkonie Białego Domu – w niebieskim garniturze, bez nakrycia głowy. Poważnie schorowany Roosevelt, który poruszał się z trudem w ciężkich aparatach ortopedycznych na nogach, zdawał sobie sprawę, że może nie dożyć do końca kolejnej kadencji. Tym bardziej zależało mu na tym, żeby zapisać się na kartach historii czymś absolutnie wyjątkowym. Ambitny prezydent, podobnie jak wielu jemu współczesnych, świadków okropieństw II wojny światowej, zamierzał raz na zawsze położyć kres militarnym konfliktom: „W dniach i latach, które przyjdą, będziemy pracować na rzecz sprawiedliwego i uczciwego pokoju, pokoju trwałego, tak jak dzisiaj pracujemy i walczymy o całkowite zwycięstwo w wojnie. Możemy osiągnąć i osiągniemy taki pokój. Będziemy dążyć do doskonałości”* – przemówił do zgromadzonego przed Białym Domem tłumu. Nadzieję na przyszły pokój i bezpieczeństwo, ale również rozwijanie przyjaznej współpracy międzynarodowej oraz działalność na rzecz praw człowieka ludzkość pokładała w nowej, globalnej instytucji: Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Indeks górny *  Indeks górny koniec^* Indeks górny S.M. Plokhy, Jałta. Cena pokoju, tłum. R. Bartołd, Poznań 2011, s. 29‑30. Indeks górny koniec^{S.M. Plokhy, Jałta. Cena pokoju, tłum. R. Bartołd, Poznań 2011, s. 29‑30.}