Po przełomie. Gorzki obraz nowej rzeczywistości w polskim kinie po 1989 r.
Od Wajdy do KomasyW losach i twórczości polskich artystów zawsze odbijały się zawirowania dziejów – wojna, stalinizm, polskie miesiące – październik ‘56, grudzień ‘70, czerwiec ‘76, sierpień ‘80. W latach komunizmu filmowcy, którzy nie godzili się na udział w oficjalnej propagandzie, porozumiewali się z publicznością ponad głowami cenzorów, wykorzystując każdą polityczną odwilż. Stworzyli „szkołę polską” i kino moralnego niepokoju, rozkwitli w chwilach solidarnościowej nadziei, niemal zamilkli w stanie wojennym, a wreszcie przeszli przez niełatwe doświadczenie transformacji. Dzisiaj do kina wchodzą pierwsi twórcy bez bagażu peerelowskich wspomnień i pytań o odpowiedzialność za tamten czas. Mają wolność, ale również swoje demony – presję ekonomiczną i wyścig, w którym muszą uczestniczyć.
Źródło: Barbara Hollender, Od Wajdy do Komasy, Warszawa 2014, s. 7.
W latach dziewięćdziesiątych polskie kino próbowało odzyskać mocno zachwianą w poprzedniej dekadzie pozycję. Po przełomie 1989 roku polscy reżyserzy podjęli wyzwanie krytycznej oceny nowych czasów i weryfikacji narodowych mitów.
Zapoznasz się z faktami dotyczącymi kina w latach transformacji.
Scharakteryzujesz podstawowe trendy i nurty w polskim kinie po przełomie 1989 r.
Przeanalizujesz, w jaki sposób reżyserzy przedstawiali polską rzeczywistość po przełomie.
Omówisz sposób pokazania rzeczywistości w filmach Dług Krzysztofa Krauze i Cześć, Tereska Roberta Glińskiego.