Barok to styl w sztuce europejskiej od końca XVI do połowy XVIII wieku. Należałoby teraz wymienić jego cechy, ale… Z barokiem nie jest łatwo. Nie jest to epoka, w której rozwijał się i utrwalał jednolity, prosty do scharakteryzowania styl artystyczny architektury, malarstwa i rzeźby, choć oczywiście można w nim dostrzec ustalone konwencje. Złożoność baroku wynika z trudnych, burzliwych czasów, w których się kształtował. Przede wszystkim zaś z doświadczenia wojny trzydziestoletniej, kryzysu wiary chrześcijańskiej, reformacji i kontrreformacji, rozłamu między wiarą a rozwijającymi się naukami przyrodniczymi, nowych nurtów filozoficznych – wszystkich zachodzących ówcześnie zmian, które znalazły swoje odbicie w różnych dziedzinach, w tym także w sztuce i w literaturze.

Nie bez znaczenia jest fakt, iż na gruncie estetycznym barok odrzuca wynikajace z tendencji powrotu do wzorców antycznych klasyczne teorie piękna, głosząc ideę względności.

Barok to zatem głównie kontrasty i sprzeczności: racjonalizm i angażujący w poznanie świata wszystkie zmysły empiryzm, blask złota i ciemność, rozkosze hołdujące przyjemnościom ziemskim oraz asceza wynikająca z pamięci o kresie życia, a wreszcie sam triumf śmierci.

Pełen kontrastów styl w sztuce, przez jednych odrzucany z powodów estetycznych, przez innych chwalony za bogactwo stylu i treści, nieustannie fascynuje przedstawicieli świata literackiego.