Po zakończeniu wojny stuletniej we Francji rozpoczął się proces kształtowania monarchii absolutnej. W sferze zainteresowań monarchów francuskich znalazł się również Kościół. W ramach centralizacji kraju Franciszek I w 1516 r. zawarł konkordatkonkordatkonkordat z papieżem Leonem X, który przyznawał władcy prawo mianowania wyższych dostojników duchownych bez zgody Stolicy Apostolskiej. W ten sposób we Francji rozwinął się model Kościoła gallikańskiego, wspierającego władcę i całkowicie mu podporządkowanego. Nie podważał on ani dogmatów katolickich, ani zasady zwierzchnictwa papiestwa, a zapewniał królom francuskim autonomię w ramach istniejącej struktury kościelnej.

Rozpowszechnianie się idei luterańskich początkowo nie budziło we Francji ani większego niepokoju, ani zdecydowanego przeciwdziałania ze strony władz. Wkrótce jednak Franciszek I doszedł do przekonania, że wspólnotę narodową przywrócić można tylko na fundamencie jedności religijnej. Rozpoczął więc prześladowania luteranów, zmuszając ich do opuszczenia kraju.