Czym zajmowała się polska poezja powojenna? Jakie wartości starała się ocalić?

Pokolenie „ocalonych” zmierzyło się z doświadczeniem zagłady, które całkowicie zakwestionowało dotychczasowy sposób myślenia o świecie i człowieku. Czasy stalinizmu okazały się kolejnym etapem utraty zaufania do rzeczywistości, a przy tym okresem ograniczenia wolności słowa. Dopiero po 1956 roku, w okresie tzw. odwilży, nastąpiło ożywienie życia literackiego. Do głosu doszła poezja lingwistyczna, która w języku i poprzez język poszukiwała nowych wartości, a odkrywając ukrytą i nieoczywistą prawdę słów, próbowała odbudować ich znaczenia. Ironia — silnie obecna w polskiej poezji powojennej — była sposobem na uzyskanie dystansu do rzeczywistości i wyrazem twórczej wolności.