Doświadczenia pierwszych dziesięcioleci XX w. – I wojna światowa, zmiana układów politycznych i systemów społecznych – uświadomiły ludziom, że skończyła się w Europie piękna epoka (fr. la belle époque) długotrwałego pokoju i rozkwitu kultury, a wraz z nią odszedł w przeszłość świat, do którego byli przywiązani. Do czasów minionych powracała literatura – jednym z ważnych tematów podejmowanych przez twórców stała się pamięć. Przywoływaniu uroków przeszłości towarzyszyła jednak świadomość bezpowrotnej utraty tego, co minęło.

Opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza Panny z Wilka dotyczy utraconej, przedwojennej przeszłości, ukazanej w formie indywidualnego doświadczenia głównego bohatera, Wiktora Rubena. Powracając do bliskich mu, w czasach młodości, miejsc i osób, konfrontuje się z przeszłością, z obrazami, które w jego pamięci stały się wyidealizowanym czasem beztroskiego nawiązywania relacji.